Neurobiologija apneje u spavanju - implikacije za terapiju?

Abstract

An accumulating body of evidence from animal investigations supports the potential importance of vagal afferent pathways in the pathogenesis and/or therapy of SRBD. The neurochemistry and neuropharmacology of this pathway offers numerous possible targets for pharmacologic modulation. Defining the ultimate clinical relevance of these pathways in SRBD pathogenesis and treatment can only be accomplished with significant ongoing clinical and basic investigation.

Značajan napredak u našem razumevanju poremećaja disanja u vezi sa spavanjem (SRBD) je načinjen u pogledu epidemiologije i faktora rizika, patogeneze i kliničkih i bihevioralnih posledica. Ipak, napori da se ovi faktori shvate u smislu ćelijskih, molekularnih i neuromodulatornih procesa još uvek su u povoju, što nas sprečava da razvijemo delotvorne a prihvatljive strategije dijagnostike i lečenja. SRBD sa prevalencom od ~2% kod žena i ~4% kod muškaraca [1] povećava rizik za kardiovaskularni, metabolički i bihevioralni morbiditet [2]. Bolesnici sa SRBD mogu imati čitav spektar respiratornih poremećaja tokom spavanja kao što su centralna apneja (prestanak respiratornog napora); opstruktivna apneja (inspiratorni napor protiv okludiranog gornjeg disajnog puta); mešovita apneja (prikazuje se inicijalnom centralnom komponentom kojoj neposredno sledi opstruktivna komponenta); hipopneja (parcijalni kolaps gornjih disajnih puteva); i razbuđivanja povezana sa respiratornim događajem (otežan inspiratorni napor koji dovodi do razbuđivanja). Premda učestalost poremećaja disanja ili 'indeksa respiratornog poremećaja' (RDI) retko premašuje pet događaja na sat kod zdravih, do sada nije ustanovljen jasan prag RDI iznad koga nastaje bihevioralna ili klinička bolest.