Izolacija lektina iz bazidiokarpa autohtonog soja Laetiporus sulphureus (Bull.: Fr.) Murr

Abstract

Lektini su proteini koji specifično prepoznaju ugljene hidrate i imaju brojne biološke aktivnosti. Poznato je da gljive (makromicete, mikromicete i kvasci) predstavljaju bogat izvor lektina. Iako prema objavljenim podacima bazidiokarpi Laetiporus sulphureus predstavljaju značajan izvor lektina izražene hemolitičke aktivnosti1 , lektini autohtonog soja ove vrste sa teritorije Srbije nisu do sada izolovani i okarakterisani. Uzorak plodonosnog tela sakupljen u okolini Beograda je zamrznut i homogenizovan blenderom u PBSE puferu. Nakon prekonoćne ekstrakcije na 4°C uzorak je centrifugiran i za dalju analizu korišćen je supernatant. Precipitacija je izvedena dodavanjem amonijum sulfata do 80% zasićenja, nakon čega je smeša centrifugirana, a pelet koji je sadržao lektin resuspendovan u PBSE. Prisustvo lektina potvrđeno je reakcijom hemaglutinacije sa humanim eritrocitima, dok je njegovo prečišćavanje ostvareno korišćenjem Sefaroze CL 6B kao afinitetnog matriksa. Stepen čistoće i aktivnost lektina potvrđeni su nativnom elektroforezom i transferom na nitroceluloznu membranu koja je potom inkubirana sa tripsinizovanim humanim eritrocitima.2 Lektin je vizuelizovan na membrani kao crvena traka poreklom od aglutiniranih eritrocita. Intenzitet trake, kao i hemoliza eritrocita ukazali su ne samo na aktivnost već i značajnu zastupljenost lektina u bazidiokarpima L. sulphureus. Prinos čistog jedinjenja je iznosio 15 mg/100 g plodonosnog tela, čak dvostruko više od vrednosti koja je dobijena za uzorak ove vrste sa lokaliteta SAD.